بهترین پماد ها برای آبسه مقعدی

چندین پماد وجود دارد که ممکن است برای آبسه مقعدی مفید باشد تا به تسکین درد، کاهش التهاب و بهبودی کمک کند. برخی از پمادهای توصیه شده برای آبسه مقعدی عبارتند از:

۱٫ لیدوکائین موضعی: 

jarahlaser.com لیدوکائین یک بی حس کننده موضعی است که می تواند به بی حس شدن ناحیه و تسکین درد کمک کند. می توان آن را به صورت موضعی روی پوست اطراف آبسه برای کاهش ناراحتی اعمال کرد.

۲٫ کرم هیدروکورتیزون: 

هیدروکورتیزون یک کورتیکواستروئید است که به عنوان یک دارو آبسه مقعدی می تواند به کاهش التهاب و خارش مرتبط با آبسه مقعدی کمک کند. می توان آن را به صورت موضعی در ناحیه آسیب دیده استفاده کرد تا به تسکین علائم کمک کند.

۳٫ پمادهای آنتی بیوتیکی: 

برخی از پمادهای آنتی بیوتیک، مانند باسیتراسین یا نئومایسین، ممکن است توسط جراح عمومی یا متخصص آنورکتال برای کمک به جلوگیری از عفونت و بهبود بهبود آبسه تجویز شوند.

۴٫ کرم کالاندولا:

کالاندولا یک گیاه ضد التهاب طبیعی است که می تواند به تسکین پوست تحریک شده و بهبود زخم کمک کند. کرم کالاندولا را می توان به صورت موضعی روی آبسه استفاده کرد تا به بهبودی آن کمک کند.

توجه کنید! این پمادها و داروهای نام برده صرفا جهت معرفی داشته و برای خود درمانی به هیچ عنوان توصیه نمیشوند. حتما از استفاده هر نوع دارو با پزشک مشورت کنید.

بهترین آنتی بیوتیک های با نسخه و بدون نسخه آبسه مقعد

آنتی‌ بیوتیک‌ های تجویزی برای درمان آبسه‌ های مقعدی توصیه می‌ شوند تا به مبارزه با عفونت‌های باکتریایی و جلوگیری از عوارض کمک کنند. 

آنتی بیوتیک های بدون نسخه معمولا برای درمان آبسه مقعدی توصیه نمی شوند، زیرا ممکن است در درمان عفونت به اندازه کافی موثر نباشند. مهم است که با یک متخصص آنورکتال مشورت کنید تا مناسب ترین آنتی بیوتیک تجویزی را بر اساس ویژگی های خاص آبسه تعیین کند.

۱٫ آمپی سیلین سولباکتام (Unasyn)

آمپی سیلین سولباکتام ترکیبی از یک مهارکننده بتالاکتاماز با یک پنی سیلین است. این ماده در سنتز دیواره سلولی باکتری در حین تکثیر فعال تداخل می کند و باعث فعالیت باکتری کشی علیه ارگانیسم های حساس می شود. هنگامی که بیمار قادر به مصرف داروی PO نیست، به عنوان جایگزینی برای آموکسی سیلین استفاده می شود. آمپی سیلین سولباکتام پوست، فلور روده و بی هوازی را پوشش می دهد. برای پاتوژن های بیمارستانی ایده آل نیست.

۲٫ ایمی پنم-سیلاستاتین (پریماکسین)

ایمی پنم-سیلاستاتین باید به صورت تجربی برای بیماران شدیدتر در بخش مراقبت های ویژه (ICU) استفاده شود. نتایج کشت چرک یا خون و حساسیت، زمانی که در دسترس باشد، باید راهنمای انتخاب آنتی بیوتیک باشد. بیماری های مستعد کننده و همراه نیز ممکن است انتخاب تجربی آنتی بیوتیک را هدایت کنند.

۳٫ آمپی سیلین

آمپی سیلین، یک پنی سیلین با طیف وسیع، در سنتز دیواره سلولی باکتری در طول تکثیر فعال تداخل می کند و باعث فعالیت باکتری کشی علیه ارگانیسم های حساس می شود. هنگامی که بیمار قادر به مصرف داروی PO نیست، به عنوان جایگزینی برای آموکسی سیلین استفاده می شود. بیمارانی که دریچه های مصنوعی قلب دارند و در معرض خطر اندوکاردیت هستند باید قبل از هر اقدامی آنتی بیوتیک های پروفیلاکتیک IV دریافت کنند. آمپی سیلین برای این کاربرد ترجیح داده می شود، مگر اینکه بیمار به پنی سیلین حساسیت داشته باشد که در این صورت سفازولین یا کلیندامایسین انتخاب مناسبی است.

۴٫ سفازولین

سفازولین یک سفالوسپورین نیمه مصنوعی نسل اول است که به یک یا چند پروتئین متصل شونده به پنی سیلین متصل می شود و سنتز دیواره سلولی باکتری را متوقف می کند و تکثیر باکتری را مهار می کند. ظرفیت ضعیفی برای عبور از سد خونی مغزی دارد. سفازولین در درجه اول در برابر فلور پوست از جمله استافیلوکوکوس اورئوس فعال است و معمولاً به تنهایی برای پوشش پوست و ساختار پوست استفاده می شود. رژیم های دوز IV و داخل عضلانی (IM) مشابه هستند. این عامل در بیماران مبتلا به آلرژی به پنی سیلین با دریچه های مصنوعی قلب که در معرض خطر اندوکاردیت هستند استفاده می شود.

۵٫ کلیندامایسین (کلئوسین)

کلیندامایسین یک آنتی بیوتیک نیمه سنتزی است که با جایگزینی ۷(S)-chloro گروه ۷(R)-hydroxyl ترکیب اصلی، لینکومایسین تولید می شود. احتمالاً با مسدود کردن تفکیک پپتیدیل tRNA از ریبوزوم ها، رشد باکتری ها را مهار می کند و باعث توقف سنتز پروتئین وابسته به RNA می شود. کلیندامایسین به طور گسترده در بدن بدون نفوذ به سیستم عصبی مرکزی (CNS) توزیع می شود. به پروتئین متصل است و از طریق کبد و کلیه ها دفع می شود. این عامل در بیماران مبتلا به آلرژی به پنی سیلین با دریچه های مصنوعی قلب در معرض خطر اندوکاردیت استفاده می شود.